Voor de Prins

Eerst de zonnestraal…

Gisteren heeft mijn zoon voor het eerst een therapiesessie gehad en in gedachten was ik er natuurlijk veel mee bezig. De therapeut had één en ander, met de tips die ze vorige week in de gesprekken had verzameld, goed voorbereid door een mail met de planning te sturen. De begeleiding had deze mail samen met hem doorgenomen. Er stond een duidelijke structuur en daarbinnen mocht hij zelf één activiteit kiezen.

Eén van de activiteiten was het maken van een tekening. Thuis gebruikte mijn zoon meestal een pen maar gisteren lagen er kleurpotloden. Hij liet trots zijn kunstwerk zien met één van zijn favoriete figuren in de hoofdrol, een beetje een horrorachtig wezen, met de naam Siren Head.

Verder was hij bij de dieren geweest en kennis gemaakt met de nieuwe cavia’s. De alpaca’s hadden geprobeerd aan zijn jas te knabbelen, dat was niet zo fijn dus hij had geleerd zijn hand op te steken en stop te zeggen. Dat ging prima vertelde hij trots. Hij had zelfs zijn hoofd tegen het grote paard gelegd en had een eitje gekregen van de krielkipjes om thuis een omeletje mee te bakken.

Een groot gedeelte had ik al per mail vernomen en in de apps die ik van de woning had gekregen. Maar genietend luisterde ik naar zijn eigen versie van alle belevenissen.

Onderweg naar Elburg deze ochtend gaf het dashboard ineens de waarschuwing dat ik de bandenspanning moest controleren. Nu was mijn persoonlijke spanning juist een beetje te hoog. Mijn schoonouders hebben verhuisplannen en willen samen met mijn zwager die veel zorg nodig heeft in een ander huis gaan wonen in onze regio. Mijn man maakt zich daar heel veel zorgen over. Mijn schoonouders zijn nog fit maar toch al op leeftijd en hij ziet ze al van de trap af vallen of één van hen helemaal alleen achterblijven met de zorg rond mijn zwager. Natuurlijk begrijp ik zijn zorgen maar de huidige situatie is ook niet ideaal. In de avond stapt mijn schoonvader nog op zijn fiets om door het centrum van de grote stad waar ze wonen naar mijn zwager te fietsen. Daar maak ik me juist erg ongerust over en de gesprekken hierover beginnen hun tol te eisen.

Verder waren we deze week naar het Erasmus ziekenhuis in Rotterdam geweest en had ik veel gewerkt. Door een gesprekje met een oud collega op facebook werd ik me er ineens bewust van dat ik eigenlijk altijd probeer de slingers en lichtjes op te hangen, net als in het bekende gedicht van Toon Hermans. Blijkbaar moet ik even een stapje terug doen en mijn lief de ruimte geven om zich zorgen te mogen maken. Mijn moeder is daar een echte kunstenares in geworden, zij geeft mensen graag de ruimte om hun eigen leven te leven. ‘Als je ouders er nou rust mee krijgen,’ had ze een keer tegen mijn man gezegd. ‘Dat is zoveel waard.’

Natuurlijk had ik me juist vanmorgen verslapen, op advies van mijn man appte ik naar mijn zoon en de woning dat ik een uurtje later zou zijn. Beter dan te jachten om toch nog op de gewone tijd te arriveren. Nu kon ik nog even rustig koffie drinken en ontbijten om redelijk relaxt in de auto te stappen. Tot het berichtje op het dashboard…

Voorzichtig vervolgde ik mijn weg naar Elburg om daar naar mijn man te appen. ‘Welke band is het?’ Vroeg mijn man.

‘Dat zei het dashboard er niet bij hoor,’ appte ik terug.

‘Je moet even bij een benzinepomp of garage de bandenspanning meten en de banden oppompen,’ kreeg ik als antwoord.

In mijn maag kwam een akelig bekend gevoel op en ik voelde me misselijk, benauwd en mijn vingers begonnen te tintelen. Het was een hele tijd geleden dat ik zo in paniek was geraakt. Ik heb dat vaker als ik onbekende handelingen moet doen of naar onbekende adressen moet rijden. Toen mijn zoon nog thuis woonde had ik ze zelfs bij bekende handelingen en autoroutes maar sinds hij zo’n fijne plek heeft komt het veel minder voor.

Rustig blijven Anneke, sprak ik mezelf toe. Wat doe je als je een handeling op je werk moet doen waar je tegenop ziet? Dan zoek je het op in de protocollen en op internet. Met trillende vingers zocht ik bandenspanning op en las de meest vreselijke gevolgen van een te lage bandenspanning maar de handeling zelf leek mee te vallen.

‘Gaat het wel mama?’ Vroeg mijn zoon.

Ik legde de situatie uit. ‘Wil jij mee om me te helpen?’ Vroeg ik. Vriendelijk gaf hij mij een schouderklopje, ‘natuurlijk wil ik dat maar ik weet zeker dat je het kunt hoor.’

Aan de begeleiding vroeg ik of er een benzinepomp met een luchtpomp in de buurt was. Ik let eigenlijk nooit op die dingen. De begeleiding vertelde waar ik gratis de banden kon controleren en samen gingen mijn zoon en ik op weg. ‘Je ziet het zeker niet?’ Vroeg mijn zoon die een rondje om de auto had gelopen voor hij instapte. Ik wees hem aan hoe het dashboard werkte. ‘Kijk,’ merkte hij op. ‘Het is de rechterachterband,’ Beduusd keek ik naar de afbeelding van de auto waar de rechterachterband op knipperde naast de tekst. Hoe kon ik die over het hoofd zien? ‘Dat komt door al mijn games,’ lachte mijn zoon. Daar knipperen ook allerlei dingen waar ik dan op moet letten.’

De pomp vonden we snel genoeg en peinzend bekeken we de luchtpomp. Ik toetste de luchtdruk in die mijn man had doorgegeven. Bij zuurstof flessen noemen we dat Barr maar ik weet niet hoe het bij zoiets heet. ‘Dat lijkt nogal simpel,’ merkte ik op en drukte de slang tegen het ventiel tot er een piepje klonk. We keken elkaar aan. ‘Zou dit het zijn?’ vroeg ik aarzelend. Bevestigend knikte mijn zoon, ‘ik denk het wel hoor.’

En ja, het dashboard gaf geen onregelmatigheden meer aan toen ik de motor startte. Opgelucht keken we elkaar aan. ‘Ik zou gelijk maar tanken,’ merkte mijn zoon op. Hij wees op de nog halfvolle tank, dankbaar voor zijn hulp en om zijn zelfvertrouwen te bevestigen reden we later met een volle tank weg.

Op de terugweg dacht ik aan een cliënt op mijn werk. Zij had me eerder deze week verteld dat ze een paniekaanval had gehad bij de tandarts. ‘Wat akelig,’ leefde ik mee. ‘Hoe kwam het?’

‘Ik was als de dood dat ze de verkeerde kies zou trekken.’ Vol schaamte keek ze me aan. ‘Wat onzinnig hè?’

‘Niet onzinnig hoor,’ reageerde ik. ‘Paniekaanvallen overvallen je gewoon, daar kunt u echt niets aan doen.’ Maar toch… ook het gevoel van schaamte herken ik. Het is zo akelig om zo de controle over jezelf te verliezen. Ik was er vandaag zelf ook wat stilletjes van en van slag.

Afgelopen zondag ging ik bezoek bij mijn broer, zoals ik al eerder schreef is hij pas verhuisd. Twee weken geleden was de groep even dicht i.v.m. een corona besmetting van een begeleidster maar nu kon ik toch op bezoek.

En wat een verschil met zijn oude gedateerde woning, een eigen douche en toilet bij zijn kamer. Mijn broer liet nooit zo merken dat dit soort zaken belangrijk voor hem waren maar sinds hij verhuisd is doucht hij zelfstandig evenals scheren en tandenpoetsen. ‘Ik heb het gevoel dat een eigen douche en toilet hem goed zal doen,’ had ik al eerder tegen mijn moeder gezegd. En ik was zo blij dat dit ook in de praktijk echt zo bleek te zijn.

Trots leidde hij me rond, de badkamer met een aangepast bad, brandmelders in de gang die altijd heel belangrijk voor hem zijn en zijn eigen kamer. Om het te vieren had ik een cd voor hem meegenomen en natuurlijk de echte Goudse stroopwafels voor bij de koffie. ‘Je hebt nog geen cd’s hè?’ plaagden de begeleiders die kwamen binnen druppelen voor hun avonddienst. ‘Nee,’ antwoordde mijn broer serieus. Teveel cd’s bestaat niet bij hem en er sneuvelt er ook nog wel eens één, echt zachtzinnig gaat hij er niet mee om. Als een echte gastheer zette hij het Senseo apparaat aan. ‘Wel de coffeepad verwisselen hoor,’ zei de begeleider. ‘Nu heb je gekleurd water.’ Aldoor grapjes makend volgde mijn broer de instructies op. Zonder boosheid en agressie liet hij zich corrigeren. Deze Senseo smaakte me extra lekker.

Later had ik het er even met de begeleider over. ‘Jouw broer zoals we hem hier zien is heel anders dan degene die we in de overdracht doorkregen,’ vertelde hij. ‘Zo fijn dat hij hier op zijn plek is.’

Vandaag was ik bij mijn zoon, ook hier werd ik gastvrij ontvangen met een eigengemaakt kopje Senseo. ‘Vergeet je de coffeepad niet te verwisselen,’ instrueerde de begeleidster? Met een glimlach nam ik deze ook overheerlijke koffie in ontvangst. Mijn zoon was bezig een film te kijken in de huiskamer. “hou je er rekening mee dat we om 12:30 gaan lunchen?’ gaf de begeleidster na een poosje aan. Mijn zoon hoeft niet aan tafel mee te eten, dit is nog steeds moeilijk voor hem, maar het is te onrustig en ongezellig voor de rest als hij dan televisie blijft kijken. Meestal ben ik er om 11:30 en gaan mijn zoon en ik samen buitenshuis eten of wat op zijn kamer doen. Hij had wel zin om buitenshuis te eten.

Het was onverwachts heerlijk weer in Elburg. We kochten de laatste vegetarische loempia’s bij de kraam op de markt voor hij ging sluiten en bewonderden de bloemen in de kraam ertegenover. ‘Dat zijn rozen maar de rest ken ik niet,’ wees hij. ‘Theerozen, dat zijn één van de lievelingsbloemen van oma,’ vertelde ik. ‘En dat zijn chrysanten en dat gerbera’s. Maar verder weet ik al die namen ook niet zo goed hoor.’

‘De vegetarische loempia’s zijn helaas op mevrouw,’ hoorden we de verkoper zeggen. We draaiden ons om en zagen een oudere dame, ‘jammer, volgende week dan maar weer,’ antwoordde ze zichtbaar teleurgesteld. Ondertussen waren onze loempia’s klaar en nadenkend keek mijn zoon de dame na die verderop naar haar fiets liep. ‘Zullen we haar er één van ons geven,’ fluisterde hij. ‘Wij hebben er genoeg. Weet je het zeker?’ vroeg ik. Hij knikte en liep op de mevrouw af. ‘wilt u een loempia van ons? Wij hebben er genoeg hoor.’ Verwonderd keek de mevrouw naar ons. ‘Dat is wel erg aardig maar hebben jullie er dan genoeg?’ Mijn zoon knikte en ik wikkelde één van de loempia’s voorzichtig in een servetje. De mevrouw zocht het geld bij elkaar. ‘Ik weet eigenlijk niet precies hoe duur ze per stuk zijn,’ zei ik. ‘U mag hem wel zo hebben hoor.’ Maar ze schudde haar hoofd. ‘Ze kosten 1,20,’ zei ze met een glimlach. Met de loempia in haar ene hand en de fiets aan haar andere hand wilde ze weglopen. ‘Uw stok!’ zei ik. Haar wandelstok lag nog in het gras naast de fiets.

‘Dit was misschien niet helemaal coronaproef,’ overwoog ik bezorgd toen we een plekje zochten om de overgebleven loempia’s op te eten. De wisselende uitdrukkingen op het gezicht van mijn zoon gaf aan dat hij het risico op corona afwoog tegen het feit dat hij iemand een plezier had gedaan. ‘Het was wel fijn om te doen,’ vond hij. Extra zorgvuldig zochten we via de rustige straatjes onze weg terug en ik troostte mezelf met het feit dat ik vlak ervoor mijn handen zorgvuldig had gewassen. Wat is het toch lastig om er aldoor aan te denken als je buiten bent en ik werk nog wel zelf in de zorg.

Op zijn kamer terug gaf ik hem een leuk versierd schatkistje. ‘Van je bonus opa en oma.’ Hij krijgt van hen regelmatig creatief verpakt zakgeld. ‘Met rozen,’ zei hij enthousiast. ‘Net als op de markt,; hij rook eraan, ‘ze ruiken niet zoals echte rozen,’ lachte hij, ‘maar ze zijn toch mooi.’ Het doosje kreeg een ereplekje op zijn kast naast de foto van Luke, onze kat.

Een van de dromen van mijn jongste zoon leek eenvoudig om te verwezenlijken. Hij wilde zo graag in een echte achtbaan, geen achtbaan in een kleinschalig pretpark met als grootste doelgroep de jongere jeugd. Nee, het moest het echte werk worden in één van de grootste pretparken van ons land. Een achtbaan die echt over de kop zou gaan met kurkentrekkers en al. Toen hij nog thuis woonde durfden we dit allebei niet aan. Hij was aldoor al zo overprikkeld. Maar nu, het afgelopen jaar zo gegroeid in allerlei opzichten, nu kon zijn droom echt uitkomen.

Als voorbereiding werd er al fanatiek een achtbanenspel gespeeld en bekeek de begeleiding samen met hem de website van het pretpark. Prettig dat die mogelijkheid er is. Na wat teleurstelling omdat het uitstapje vanwege de hittegolf uitgesteld moest worden was het vorige week toch echt zover en ik kreeg een videotelefoontje vanuit het reuzenrad. Een stralende zoon keek me aan met een enthousiaste begeleider.

Een andere droom was het logeren in een vakantiehuisje. Anderhalf jaar geleden werd er voor hem een crisisplek gerealiseerd waarbij er maandenlang gebruik is gemaakt van vakantiehuisjes omdat er geen andere optie was. Voorlopig heeft hij geen behoefte meer aan vakantiehuisjes.

Andere dromen zijn wat ingewikkelder.

Mijn schoonouders dromen van een woning buiten de drukke stad waar ze nu wonen en waar ze veel overlast ervaren van toeristen en studenten. Het liefst een kangaroowoning in onze regio met een goede thuiszorgorganisatie rond de gecompliceerde zorg voor mijn zwager., waarbij hij op een waardige manier kan leven. Niet de makkelijkste keuze maar wel één die ik zo goed kan begrijpen.

Mijn man droomt over het wonen in Frankrijk waar hij samen met zijn ouders een heel mooi huis heeft. In het begin kon ik niet met hem mee dromen. Ik zag honderden leeuwen en beren op de weg waarvan de meest voor de hand liggende wel zijn eigen gezondheid is. Maar aangezien hij dat allemaal zelf ook wel weet droom ik nu gewoon mee. Tenslotte is het heerlijk om te dromen.

En stilletjes droom ik nog wat meer. Dat in de toekomst mijn man en zijn ouders regelmatig naar Frankrijk kunnen en dat ik dan een oogje hou op mijn zwager met een goede thuiszorg eromheen geregeld zodat ze onbezorgd weg kunnen. Zelf wil ik graag elke week naar mijn zoon. Net zoals mijn ouders elke week naar mijn broer gaan. Apart eigenlijk hoe sommige patronen zich herhalen en hoe snel iets een bepaalde manier van leven wordt want jaren geleden heb ikzelf ook fijne vakanties doorgebracht in Frankrijk. Onderstaande foto’s kreeg ik pas toegestuurd door mijn schoonvader die zijn archief aan het ordenen was. Ook mijn zoon denkt met veel plezier aan deze vakanties terug.