Nee, ik ben zelf niet van de pro- Hoenderloo groep. Wij zien onszelf daar nog zitten, mijn man, ikzelf en een begeleidster van onze zoon. We wilden graag een deskundige bij het gesprek die onze zoon goed kende. Iemand die professioneel onder woorden zou kunnen brengen welke ondersteuning en begeleiding bij hem aan zou sluiten. Want wij, overbelast, oververmoeid en vol tegenstrijdige emoties, vonden niet dat die emoties een goed gesprek in de weg mocht staan. Eenmaal in de auto van Gouda op weg naar Hoenderloo, telde ik de kilometers. Was dit de afstand die ons zou scheiden van onze toenmalige 14 jarige? Vechtend tegen de tranen herhaalde ik als een mantra dat we eigenlijk geen keuze meer hadden. We moesten wel. We gingen alle drie aan deze situatie onderdoor, in de eerste plaats onze zoon zelf.
De keuze werd ons uit handen genomen. De gedragstherapeut en de behandelcoördinator aan de overkant van de tafel hadden het dossier bekeken en vroegen zich letterlijk af wat we daar deden! Onze zoon paste in geen enkele behandelgroep. Zelfs nu, bijna drie jaar later, voel ik nog de mengelmoes van ongeloof en verbazing en opluchting. Dat laatste niet alleen vanwege de kilometers… als ik terugkijk krijg ik het gevoel dat we in een soort surrealistische talentenjacht zaten.
Denken jullie dat hij snel een hele dag onderwijs kan volgen? Eh, nou dat moet opgebouwd worden.
Denken jullie dat hij in de groep kan meedraaien Eh nee, momenteel krijgt hij één op één begeleiding dat staat ook in zijn dossier. We hoopten dat hij dat bij jullie zou kunnen leren.
Hij zou eigenlijk beter in een groep voor verstandelijk gehandicapten passen daar hebben ze veel verstand van jongeren met een grote sociale en emotionele achterstand. Ja, eh, helaas willen ze hem daar ook niet, hij heeft een gemiddeld IQ.
Natuurlijk was het vooral voor onze zoon dat ze zich zo terughoudend opstelden. Het zou hem immers geen goed doen als de behandeling zou falen? Of ging het toch om de statistiek van succesvolle behandelingen? Hoe dan ook, het gesprek was al afgelopen voor het echt was opgestart. Op de terugweg vroegen we ons verbijsterd af waarom we waren uitgenodigd voor een gesprek? Alles had toch gemakkelijk per telefoon besproken kunnen worden? In ieder geval hadden ze per telefoon hun twijfels kenbaar kunnen maken, of via één van de psychologen of -agogen die met ons mee dachten in die tijd.
De huidige zorgverlener van onze zoon draait de vraag om. Wat heb jij als cliënt nodig van ons om te leren, om zelfstandiger te worden, om naar school te gaan? Ongeacht je IQ en je sociale en emotionele ontwikkeling. Zo graag zou ik iedere jongere met een zorgvraag een plek gunnen als onze zoon nu heeft. Een veilige plek waar de jongere zelf en wat hij nodig heeft centraal staat. En ja, ook daar hoort structuur bij, duidelijkheid en regels. Omdat daar behoefte aan is. Maar niet voor de statistieken of de geldstroom.
Nee, een fan ben ik dus niet van de Hoenderloo groep, ik voel nog steeds boosheid als ik aan dat gesprek terug denk. En dan vooral op mezelf. Het gevoel dat ik marchandeerde met mijn kind! Waarom had ik geen bijdehante, lik-op-stuk antwoordden op dat moment?
Minister de Jonge vindt een dergelijke grootschalige voorziening zo ver buiten de bebouwde kom achterhaald. Veel mensen zullen het met hem eens zijn. Alleen gedijen sommige jongeren en volwassenen met een beperking juist erg goed op een dergelijk terrein met onderwijs en dagbesteding op loopafstand. Mijn verstandelijk gehandicapte broer zou in een woonwijk nooit zo veilig en zelfstandig met zijn skelter kunnen rondrijden als dat hij dat nu kan doen op het terrein waar hij woont. Ook kan hij nu zelfstandig zijn krant ophalen bij de receptie en naar het d.a.c lopen (dagbestedingscentrum) In een gemiddelde woonwijk zou dit niet mogelijk zijn.
Maar mijn broer is één van de uitzonderingen. Verder is iedereen het er wel mee eens dat dergelijke grootschalige voorzieningen, met hun moeilijk te controleren geldstromen, niet meer van deze tijd zijn. Zeker niet voor jongeren als onze zoon, die de prikkeling van een gewone woonwijk nodig heeft om feeling te houden met het gewone leven. Om gewoon in de wijk naar de kapper te gaan en af en toe naar de supermarkt om boodschappen te doen.
Alleen wat zijn de alternatieven op dit moment? De wachtlijsten in de ggz lopen steeds meer op en aan gezinshuizen en pleegouders is al jaren een groot tekort. Niet alle kinderen en jongeren zijn geholpen met plaatsing in een gezinshuis of pleeggezin. De problematiek van deze jongeren kan te complex zijn voor deze vorm van opvang.
Helaas blijkt uit het artikel van Follow the Money dat men geen kwaliteiten hoeft te bezitten om een plaats in de Raad van Bestuur te krijgen, of om als manager aan de slag te gaan bij de betreffende organisatie. Het gaat er meer om of je in het juiste netwerk zit. En als je er genoeg van hebt of je voldoet niet, dan is er in datzelfde netwerk wel een andere leuke Job. Met het bijbehorende salaris natuurlijk en de riante onkostenvergoedingen. Misschien zouden ze ook talentenjachten moeten organiseren voor dat soort functies?
Of er op dat niveau hoe dan ook oplossingen zullen komen voor de jeugdzorg?
Hieronder de belangrijkste punten uit het artikel van Follow the money met de bijbehorende link.
- De Hoenderloo Groep is last resort-jeugdzorg midden in de Veluwse bossen. Begin december 2019 kregen bijna tweehonderd jongeren met gestapelde problemen daar opvang, onderwijs en een behandeling.
- In 2011 fuseerde Pluryn met De Hoenderloo Groep. Pluryn verwierf daarmee een stichting die tot dan toe jaar op jaar winst maakte. Tot het ‘rampjaar’ 2018. Follow the Money onderzocht hoe het zo mis kon gaan bij De Hoenderloo Groep dat nu sluiting dreigt.
- Uit interne documenten en gesprekken met tientallen direct betrokkenen rijst een heel ander beeld op dan het bestuur van Pluryn en minister Hugo de Jonge tot nu toe schetsten.
- Hoenderloo is slechts een van vele verlieslijdende onderdelen. Bovendien maakte de fusie met Intermetzo in 2016 van Pluryn een onbestuurbare zorgmoloch.
- Dan zijn er nog de kroonjuwelen van De Hoenderloo Groep: het waardevolle vastgoed. Deze bruidsschat kreeg Pluryn er bij de fusie in 2011 gratis bij.
- In de meest recente plannen van Pluryn, die in handen zijn van Follow the Money, zegt de organisatie 70 miljoen euro aan ‘niet strategisch’ vastgoed te zullen verkopen. Daarvan wil de organisatie 16 miljoen gebruiken voor reorganisatiekosten; ze verwacht na het aflossen van hypotheken 26 miljoen te kunnen investeren in ‘kernvastgoed’ van de organisatie.
