We zijn met een groepje van viervriendinnen en kwamen een paar weken geleden tot de conclusie dat we elkaar al ruim 40 jaar kennen. Onze vriendschap heeft zijn wortels in onze tienerjaren toen we als puber lief en leed met elkaar deelden en samen naar de kerk met de bijbehorende jeugdvereniging gingen. Soms lag ik een beetje dwars want ik was verslaafd aan lezen en had daarom niet altijd zin in gezelschap. Ik fantaseerde vaak dat ik één van de personen uit de boeken was die ik graag las. Die personen waren helder en duidelijk beschreven terwijl ik de anderen mensen in het dagelijks leven vaak heel moeilijk te peilen vond en al helemaal niet wist wie ik zelf was. Gelukkig waren er toen nog geen games anders was ik vast ook aan die verhaallijnen verslaafd geraakt. Ik moest dus altijd even schakelen als de meiden binnenvielen. Het kwam dan ook mooi uit dat ze ook heel erg gesteld waren op mijn moeder. Al mijn vriendinnen waren gek op mijn moeder en dat was wederzijds.
Ze kwamen vaak wat vroeger, dan moest mijn broer nog zijn fysiotherapie oefeningen doen en ijverig deden ze alle drie mee. ‘Kijk eens tante J,’ lachten ze na afloop. ‘Wat een strakke buikspieren!’ Tegen de tijd dat het rondje oefeningen klaar was had ik me wel losgemaakt uit mijn boekenwereld en was ik weer helemaal bij de mensen.
Jaren lang was het contact wat minder door alle beslommeringen rond onze respectievelijke gezinnen en werk. Ik kon vroeger ook erg piekeren over rare uitspraken die ik ooit in een grijs verleden had gedaan of over mijn onhandigheid in sociaal opzicht bij de jeugdvereniging. De realiteit is dat dat voor mijzelf wel zwaar woog maar dat iedereen op die leeftijd in min of meerdere mate onhandig is en met zichzelf bezig. Het hoort erbij en ik heb dat de afgelopen jaren (ja ik ben niet zo vlot) afgeschud. Maar ik voel nog altijd verbazing dat vriendinnen mijn gezelschap waarderen. Nu weet ik hoe kostbaar vriendschap is en ik ben er zuinig op.
Met deze groep hadden we afgesproken dat we elk jaar wat zouden plannen. Afgelopen jaren brachten we de dag door met bijkletsen maar dit jaar kwam er één op een geweldig idee:
‘Vinden jullie dit wat?’ Ze stuurde ons op onze groepsapp een leuke link.
Op 5 september 1927 werd Nederland opgeschrikt door de vondst van een stoffelijk overschot op de Holland-Amerikalijn in Rotterdam. Wie doet nou zoiets en waarom? De politie tastte volledig in het duister, maar al snel werd duidelijk dat het slachtoffer Hein de Korte was. Was het dan toch een afrekening in de onderwereld?
Tijdens de Escape Tour Rotterdam gaan jullie samen met Gerrit op zoek naar de geheime uitgang van de stad. In de onderwereld was de geheime uitgang het gesprek van de dag, maar de exacte locatie was voor Gerrit een mysterie. Lukt het jullie om binnen twee uur uit de stad te ontsnappen? De zoektocht begint op het Willemsplein bij de Erasmusbrug, succes!
We waren allemaal enthousiast en zo stonden we die dag op het Willemsplein uit te vogelen hoe het allemaal werkte. Het weer werkte mee en ik keek mijn ogen uit. Wat is Rotterdam de laatste jaren veranderd en opgeknapt. Rotterdam heeft mooie skylines gekregen en iets industrieels wat ik best mooi vind en regelmatig bleef ik een beetje achter om foto’s te maken. Gelukkig hield de vriendin die de escapetour op haar telefoon had geladen ons bij de les, ze riep ons bij elkaar bij iedere vraag en bij ieder vervolg van het verhaal.
‘Zullen we even wat eten?’ Stelde één van ons voor. We hadden al bijna twee uur gelopen en we waren het er al over eens dat we de Escape niet in de voorgeschreven wedstrijdtijd van twee uur zouden halen. Gelukkig mochten we er ook vier uur over doen en aangezien we het plezier belangrijker vonden dan het wedstrijdelement besloten we even een welverdiend broodje te eten.
Weer vol energie door onze lunch zochten we wat verderop in de tour naar een standbeeld bij het oude stadhuis. ‘Kijk nou!’ riep er één. Dat standbeeld staat gewoon tegenover de plek waar we zojuist stonden.’ Verbazend hoe je een standbeeld van minstens drie meter over het hoofd kunt zien. Het bleek tijdens de gehele tour dat we vaak slordig opdrachten lazen. Wel herkenbaar voor het dagelijks leven overigens.
Bij het politiebureau voerde de verhaallijn ons naar een corrupte politieagent. ‘Die zag ik net lopen,’ lachte ik. En keek even in de richting waar ik de agent, onwetend van de rol die ik hem toedichtte, in zijn auto had zien stappen.
We sloten de dag af met een maaltijd in een hip Italiaans restaurantje, kletsend over serieuze en minder serieuze zaken. Ergens waren we natuurlijk allemaal veranderd de afgelopen jaren. Tegelijkertijd gelukkig ook nog zo herkenbaar allemaal. In zoveel opzichten heb ik vroeger zoveel geleerd van mijn vriendinnen uit die tijd. Eén van de vier had in mijn ogen altijd al een sterke persoonlijkheid, wat ze zelf niet eens herkende, de andere twee leken altijd heel rustig en evenwichtig, wat ook niet altijd zo bleek te zijn. Heel geruststellend eigenlijk omdat allemaal te delen met elkaar.
En zeg nou zelf… Onderstaande foto heeft toch een echt ‘escape-sfeertje?
