Rond de WLZ

Mijn oudste zoon woont met zijn vriendin sinds een paar weken weer op fietsafstand van onze eigen woning. Heerlijk is dat. Een week voor de kerst ging ik bij ze op de koffie. Eigenlijk ging ik ernaartoe om te klussen maar ze hadden een heel druk verhuisweekend achter de rug en hadden zelf ook even behoefte aan een pauze. Hun huis is zo leuk, met een mooie achtertuin waar veel roodborstjes, mussen en vinkjes van de vetbollen snoepen.

Op de terugweg werd ik gebeld door het zorgkantoor…

We hadden al een pittig jaar achter de rug rond mijn jongste zoon. Met dat hij achttien werd veranderde er enorm veel. Over de Bewind voering, mentorschap, Wajong en de WLZ schreef ik al eerder. De eerste drie zaken zijn allemaal rond. De begroting in het kader van de bewind voering heb ik ingevuld en teruggestuurd naar de rechtbank en over een jaar moet ik over het lopende jaar verantwoording afleggen. Dat is allemaal te overzien. De WLZ aanvraag verloopt minder eenvoudig. Na het bezoek van de adviseur van het zorgkantoor dacht ik optimistisch dat één en ander allemaal in kannen en kruiken was. Nou, nee. Integendeel zelfs. Achteraf gezien was dat enkel het begin…

De indicatie die hij na dat bezoek kreeg was GGZ-01. Zowel de zorgaanbieder van mijn zoon als ikzelf vonden dat erg weinig. Aan de intensieve gedragsregulatie die mijn jongste zoon nodig heeft was weinig of geen aandacht besteed. Met de gedragsdeskundige en psycholoog van de groep was er geen contact geweest, terwijl ik het wel had voorgesteld. Dat was niet nodig volgens de adviseur, want het dossier van mijn zoon sprak al voor zichzelf.

Na wat overleg besloten we een bezwaarschrift in te dienen. Mijn man en ik stelden het bezwaarschrift op. Ik was erg blij met zijn hulp want geloof me. Zo’n bewaarschrift vraagt weer om een hele andere manier van schrijven dan een blog. De gedragsdeskundige en psycholoog leverden de onderbouwende stukken en rapportage aan. Na maanden werden we gehoord door de juridische afdeling van het zorgkantoor met een verhoging van de indicatie. GGZ-03. Tot nu toe had de zorgaanbieder alle kosten rond de begeleiding, huisvesting en het traject van de dagopvang voorgeschoten maar dat soort zaken wil ik altijd graag goed geregeld hebben, ondanks de verzekering van de zorgaanbieder dat ik me er geen zorgen om hoefde te maken. In de eerste instantie was ik enorm opgelucht door de nieuwe indicatie. Het leek me precies wat hij nodig had. Intensieve begeleiding groep en intensieve gedragsregulatie. Tot het bewuste telefoontje van de juriste van het zorgkantoor die de zaak rond mijn zoon behandelde.

‘Komt het uit dat ik u bel? Er is nog wat aanvullende informatie rond de indicatie.’

Ik fietste juist door het natuurgebied aan de rand van onze stad en in december struikel je niet bepaald over de wandelaars en fietsers dus het kon prima. Zelf ben ik erg gesteld op de knotwilgen aan de randen van de sloten. Ze zien er zo doorleefd uit met alle knoesten en plooien. Alsof ze dagelijks nadenken over grote filosofische vraagstukken.

‘Ik heb contact gehad met de zorgleverancier van uw zoon. Ze hebben geen contract met het zorgkantoor dus de indicatie wordt in een PGB geregeld. Meestal doen we dat niet met een indicatie van deze grote maar in dit geval maken we een uitzondering. Heeft u eerder een PGB beheerd?’ Ik knikte, ‘ja ooit voor logeer weekenden, Dit ging via de SVB.’ Ik dacht even terug aan die periode. Dat was niet al te ingewikkeld. ‘Voor het PGB wil ik ook gelijk een datum prikken voor een bewust keuze gesprek, daarin wordt uitgelegd wat er van u verwacht wordt en wat u al weet over het beheren van een PGB. Ook wordt er gekeken of u in staat bent om het PGB te beheren. Dat gesprek duurt meestal minimaal anderhalf uur en kan uitlopen tot twee uur dus het is belangrijk dat u een moment kiest dat u daar de tijd voor heeft. Het is de bedoeling dat u en uw zoon erbij aansluiten.’ Ik aarzelde even. ‘Anderhalf uur lukt niet met mijn zoon.’ Het lukt me nauwelijks om een gesprekje met de begeleiding te voeren als ik bij mijn zoon ben. Hij vindt dat hij dan recht heeft op honderd procent van mijn tijd en aandacht Uitgestelde aandacht is nog een aandachtspuntje in het zorgplan. Hoe moest ik dat organiseren? ‘Al sluit hij bij het begin maar even aan, dan is het goed hoor.’ Stelde ze me gerust. Nu woont hij bij een dure organisatie, het bedrag van de indicatie is voor hen niet toereikend. U moet dus een manier vinden met de zorgaanbieder om uit te komen met het huidige PGB en goed de uren te onderbouwen.’ Verbouwereerd staarde ik naar de knotwilgen langs het fietspad. ‘Ik dacht dat het best een hoge indicatie was, wat nu?’ Ze aarzelde even. ‘Het is eigenlijk niet aan mij om u deze informatie te geven.’ Ik drong aan, ‘ik hou erg van duidelijkheid, vertel het maar…’

‘Er s gesproken over een nieuw bezwaarschrift.’ Vertelde ze. ‘En als dat afgewezen wordt, wat dan?’ Ik dacht gelijk aan de consequenties. ‘Misschien een andere zorgaanbieder is ook ter sprake gekomen,’ antwoorde ze.’ Maar we hebben jaren gezocht naar deze plek!’ Geschokt staarde ik naar opnieuw naar de knotwilgen, het was enigszins geruststellend dat zij in ieder geval stevig met hun wortels in de grond bleven staan. ‘Mijn zoon kan helaas niet meer thuis wonen. Mijn man heeft een neurologische ziekte met veel impact. Als ik werk zou het niet verantwoord zijn als hij voor mijn zoon zou moeten zorgen. Dat gaat echt niet. Ook voor mezelf niet overigens en niet in de laatste plaats voor mijn zoon zelf zou het niet goed zijn.’

‘Er komt veel op u af, begrijp ik.’ zei ze vriendelijk. ‘Als het nodig is kunnen wij ook bemiddelen, we hebben ook crisisplekken,’ Ik viel stil, een crisisplek was wel het allerlaatste wat ik wilde voor mijn zoon.

‘Richt u nu eerst op het bewuste keuze gesprek, ik adviseer u om u hier goed op voor te bereiden. Ik zal u wat links sturen die u daarmee kunnen helpen. Het is niet de bedoeling dat er iemand van de zorg bij is of een gedragsdeskundige. Alleen uw zoon en u als zijn bewindvoerder en mentor. Verder is het misschien goed om in uw situatie cliëntenondersteuning in te schakelen. Die hebben we zelf van het zorgkantoor maar er zijn ook andere organisaties. Zal ik u daar ook wat informatie over sturen?’

‘Graag,’ reageerde ik. We sloten het gesprek af en ik dacht na over alle vragen die in me opborrelden. De locatie is zo kleinschalig, maar de jongeren hebben dat nodig. Ze zijn allemaal zo snel overprikkeld. Dat vraagt veel van de begeleiders. Ik dacht aan de recente conflicten die waren geweest waarbij hij een begeleider had gebeten. En een uit de hand gelopen conflict tussen mijn zoon en een groepsgenoot waarbij mijn zoon in zijn gezicht was geslagen en hij wederom de ander had gebeten. De keer daarna toen ik op bezoek was kwam de betreffende jongere naar mij toe. ‘We hadden ruzie, en ik heb geslagen en hij heeft mij gebeten. maar nu zijn we weer elkaars beste vrienden’ Geraakt om zijn openheid lachte ik naar hem, ‘fijn dat jullie het hebben uitgesproken.’ Hij vertelde verder. ‘Maar het kwam eigenlijk doordat ik zoveel spanning had. Ik had tijd nodig om dat te verwerken en kan er dan niet gelijk over praten.’

Ik weet dat mijn zoon het moeilijk vindt om anderen de ruimte geven als ze gespannen of boos zijn. Hij heeft juist dan de neiging om letterlijk dichtbij iemand te komen. Ik probeerde al zo vaak aan hem uit te leggen dat als mensen boos zijn ze even behoefte hebben aan hun eigen ruimte en tijd maar dat het is voor hem erg moeilijk om daar mee om te gaan.

Toen ik verder fietste met een hoofd vol zorgen merkte ik dat mijn ogen hevig traanden. De wind was veel kouder dan ik in de eerste instantie had gemerkt.

Voor wie wat meer wil weten:

U heeft een indicatie ontvangen – Zilveren Kruis Zorgkantoor