Het vijfde wiel…

Meestal voelt een vijfde wiel aan de wagen zich niet zo welkom. Bij mijn man is het anders. Het vijfde wiel aan zijn rolstoel is een smartdrive. Ideaal ding, mits die niet kapot gaat natuurlijk. Nu is dat niet zo raar want zo’n wiel heeft best wel wat te verduren in het dagelijks gebruik. Maar hoe dan ook lastig als het ding je onderweg in de steek laat.

Nu is mijn man heel handig, dat durf ik met gepaste trots te beweren, dus haalde hij het apparaat zelf uit elkaar en deed wat testjes om te kijken wat er kapot was gegaan. Het bleek iets met de printplaten te zijn die doorgebrand waren. Ja, ik steek er zelf ook nog wat van op. Die printplaten zitten ook in de computer. Met een beetje fantasie vindt ik ze er altijd net uitzien als kleine landkaarten in reliëf. Misschien zijn het dat ook wel en wijzen ze de weg aan de elektronische signaaltjes in dergelijke apparaten.

Op onderstaand filmpje zie je een smartdrive…

De leverancier van de smartdrive zit ergens in Brabant. Sinds kort hebben ze ook een dependance in Harderwijk wat voor ons heel goed uitkwam. Zo konden we een bezoekje aan de leverancier combineren met een bezoekje aan onze jongste zoon in Elburg.

Het OV is helaas minder rolstoelvriendelijk is dan ze zelf weten, een reisje met de trein en bus is dus behoorlijk intensief voor mijn man. Lift in lift uit, poortje in, poortje uit. Waarbij, als het druk is, medereizigers je gewoon over het hoofd zien. Vooral op grote, oudere stations ontdek je soms de vreemdste achteraf routes. Kortom, die energie heeft hij niet, dus gaan we noodgedwongen met de auto. Noodgedwongen voor mij althans, autorijden is niet mijn favoriete bezigheid. Maar het was woensdag, lekker rustig op de weg, prettig weer om te rijden en het was erg gezellig om samen op pad te gaan. Eigenlijk te lang geleden dat we dat gedaan hebben. Voel me een beetje bezwaard dat ik zoveel moest werken de afgelopen maanden. Dan komt het er gewoon niet van en ga ik liever met de trein naar Elburg dan met de auto.

Onze zoon was blij om ons te zien en vertelde natuurlijk over zijn spelletjes, liet filmpjes zien van zijn favoriete games en herhaalde telkens hoe blij hij was dat we er alle twee waren. Toen mijn man vroeg of de andere jongens ook zo gek waren op telkens dezelfde YouTube filmpjes in de huiskamer, bekende onze zoon dat er regels opgesteld zouden worden voor het televisiegebruik, omdat er weleens irritaties onderling waren. Dat snappen we wel ja. Zelfs Mario verliest op een gegeven moment zijn charme. We moesten alle drie lachen toen hij de rap You dont want to mess with the endermen uitkoos om te laten horen. Toen hij nog thuis woonde ging dat altijd in ons hoofd zitten en op de meest vreemde momenten begonnen we het refrein te zingen. Soms danste ik een beetje op het refrein mee en dan lag hij helemaal dubbel van het lachen met de gêne van iedere puber van wie de moeder gek doet.

You dont want to mess with the endermen
No, no, no, no, no, no, no
You dont want to mess with the endermen
No, no, no, no, no… no!
I see you…

Van Elburg op weg naar Harderwijk wat op de route ligt. Het is een mooie zaak. De adviseur die ons vriendelijk ontving met een kopje thee liep met mijn man de technische details na en vertelde eerlijk dat hij zelf minder ervan wist dan mijn man, hij is ergotherapeut, maar dat de smartdrive opgestuurd zou worden naar mensen die er wel wat van afweten. Ze hebben deze dependance geopend om de klanten te bedienen in de noordelijke regio van het land. Alleen op woensdag zijn ze open, ’s morgens werken ze op afspraak en ’s middags kan iedereen gewoon even binnenrollen voor advies.

Ondertussen slenterde ik met mijn thee rond in de zaak. Het rook nog heerlijk naar nieuw hout en er is indrukwekkende collectie rolstoelen aanwezig. Van hele kleintjes op kinderformaat tot sportrolstoelen voor fanatieke sporters, met frames die een stootje kunnen hebben.

‘De sportrolstoelen zitten nu nog mooi in de lak,’ vertelde de adviseur, ‘maar na één oefensessie zitten er al flink wat deuken en krassen op het frame.’

De duwhandvatten heeft mijn man al vanaf het begin weggelaten. Zijn eerste rolstoel had hij tweedehands via marktplaats, met handvatten. Nadat hij een keertje pardoes opzij was gezet door iemand die ergens bij wilde waar hij aan het kijken was, heeft hij ze er gelijk afgehaald. Zo’n rolstoel wordt een verlengstuk van jezelf . Het is net zoiets als dat iemand mij als ik ergens sta te kijken, optilt en opzij zet.

Als het goed is krijgt mijn man binnen twee weken te horen of het inderdaad de printplaten zijn met bijbehorende offerte. Even geduld hebben dus,..

Ook op de terugweg was het redelijk rustig. Ik begin toch al wel herkenningspunten tegen te komen dus wie weet heb ik de tomtom binnenkort niet meer nodig. Op de één of andere manier is het altijd fijn als je de weg uit je hoofd weet.