Senseo speciaal

Afgelopen zondag ging ik bezoek bij mijn broer, zoals ik al eerder schreef is hij pas verhuisd. Twee weken geleden was de groep even dicht i.v.m. een corona besmetting van een begeleidster maar nu kon ik toch op bezoek.

En wat een verschil met zijn oude gedateerde woning, een eigen douche en toilet bij zijn kamer. Mijn broer liet nooit zo merken dat dit soort zaken belangrijk voor hem waren maar sinds hij verhuisd is doucht hij zelfstandig evenals scheren en tandenpoetsen. ‘Ik heb het gevoel dat een eigen douche en toilet hem goed zal doen,’ had ik al eerder tegen mijn moeder gezegd. En ik was zo blij dat dit ook in de praktijk echt zo bleek te zijn.

Trots leidde hij me rond, de badkamer met een aangepast bad, brandmelders in de gang die altijd heel belangrijk voor hem zijn en zijn eigen kamer. Om het te vieren had ik een cd voor hem meegenomen en natuurlijk de echte Goudse stroopwafels voor bij de koffie. ‘Je hebt nog geen cd’s hè?’ plaagden de begeleiders die kwamen binnen druppelen voor hun avonddienst. ‘Nee,’ antwoordde mijn broer serieus. Teveel cd’s bestaat niet bij hem en er sneuvelt er ook nog wel eens één, echt zachtzinnig gaat hij er niet mee om. Als een echte gastheer zette hij het Senseo apparaat aan. ‘Wel de coffeepad verwisselen hoor,’ zei de begeleider. ‘Nu heb je gekleurd water.’ Aldoor grapjes makend volgde mijn broer de instructies op. Zonder boosheid en agressie liet hij zich corrigeren. Deze Senseo smaakte me extra lekker.

Later had ik het er even met de begeleider over. ‘Jouw broer zoals we hem hier zien is heel anders dan degene die we in de overdracht doorkregen,’ vertelde hij. ‘Zo fijn dat hij hier op zijn plek is.’

Vandaag was ik bij mijn zoon, ook hier werd ik gastvrij ontvangen met een eigengemaakt kopje Senseo. ‘Vergeet je de coffeepad niet te verwisselen,’ instrueerde de begeleidster? Met een glimlach nam ik deze ook overheerlijke koffie in ontvangst. Mijn zoon was bezig een film te kijken in de huiskamer. “hou je er rekening mee dat we om 12:30 gaan lunchen?’ gaf de begeleidster na een poosje aan. Mijn zoon hoeft niet aan tafel mee te eten, dit is nog steeds moeilijk voor hem, maar het is te onrustig en ongezellig voor de rest als hij dan televisie blijft kijken. Meestal ben ik er om 11:30 en gaan mijn zoon en ik samen buitenshuis eten of wat op zijn kamer doen. Hij had wel zin om buitenshuis te eten.

Het was onverwachts heerlijk weer in Elburg. We kochten de laatste vegetarische loempia’s bij de kraam op de markt voor hij ging sluiten en bewonderden de bloemen in de kraam ertegenover. ‘Dat zijn rozen maar de rest ken ik niet,’ wees hij. ‘Theerozen, dat zijn één van de lievelingsbloemen van oma,’ vertelde ik. ‘En dat zijn chrysanten en dat gerbera’s. Maar verder weet ik al die namen ook niet zo goed hoor.’

‘De vegetarische loempia’s zijn helaas op mevrouw,’ hoorden we de verkoper zeggen. We draaiden ons om en zagen een oudere dame, ‘jammer, volgende week dan maar weer,’ antwoordde ze zichtbaar teleurgesteld. Ondertussen waren onze loempia’s klaar en nadenkend keek mijn zoon de dame na die verderop naar haar fiets liep. ‘Zullen we haar er één van ons geven,’ fluisterde hij. ‘Wij hebben er genoeg. Weet je het zeker?’ vroeg ik. Hij knikte en liep op de mevrouw af. ‘wilt u een loempia van ons? Wij hebben er genoeg hoor.’ Verwonderd keek de mevrouw naar ons. ‘Dat is wel erg aardig maar hebben jullie er dan genoeg?’ Mijn zoon knikte en ik wikkelde één van de loempia’s voorzichtig in een servetje. De mevrouw zocht het geld bij elkaar. ‘Ik weet eigenlijk niet precies hoe duur ze per stuk zijn,’ zei ik. ‘U mag hem wel zo hebben hoor.’ Maar ze schudde haar hoofd. ‘Ze kosten 1,20,’ zei ze met een glimlach. Met de loempia in haar ene hand en de fiets aan haar andere hand wilde ze weglopen. ‘Uw stok!’ zei ik. Haar wandelstok lag nog in het gras naast de fiets.

‘Dit was misschien niet helemaal coronaproef,’ overwoog ik bezorgd toen we een plekje zochten om de overgebleven loempia’s op te eten. De wisselende uitdrukkingen op het gezicht van mijn zoon gaf aan dat hij het risico op corona afwoog tegen het feit dat hij iemand een plezier had gedaan. ‘Het was wel fijn om te doen,’ vond hij. Extra zorgvuldig zochten we via de rustige straatjes onze weg terug en ik troostte mezelf met het feit dat ik vlak ervoor mijn handen zorgvuldig had gewassen. Wat is het toch lastig om er aldoor aan te denken als je buiten bent en ik werk nog wel zelf in de zorg.

Op zijn kamer terug gaf ik hem een leuk versierd schatkistje. ‘Van je bonus opa en oma.’ Hij krijgt van hen regelmatig creatief verpakt zakgeld. ‘Met rozen,’ zei hij enthousiast. ‘Net als op de markt,; hij rook eraan, ‘ze ruiken niet zoals echte rozen,’ lachte hij, ‘maar ze zijn toch mooi.’ Het doosje kreeg een ereplekje op zijn kast naast de foto van Luke, onze kat.

2 gedachten over “Senseo speciaal

Geef een reactie