Dromen…

Een van de dromen van mijn jongste zoon leek eenvoudig om te verwezenlijken. Hij wilde zo graag in een echte achtbaan, geen achtbaan in een kleinschalig pretpark met als grootste doelgroep de jongere jeugd. Nee, het moest het echte werk worden in één van de grootste pretparken van ons land. Een achtbaan die echt over de kop zou gaan met kurkentrekkers en al. Toen hij nog thuis woonde durfden we dit allebei niet aan. Hij was aldoor al zo overprikkeld. Maar nu, het afgelopen jaar zo gegroeid in allerlei opzichten, nu kon zijn droom echt uitkomen.

Als voorbereiding werd er al fanatiek een achtbanenspel gespeeld en bekeek de begeleiding samen met hem de website van het pretpark. Prettig dat die mogelijkheid er is. Na wat teleurstelling omdat het uitstapje vanwege de hittegolf uitgesteld moest worden was het vorige week toch echt zover en ik kreeg een videotelefoontje vanuit het reuzenrad. Een stralende zoon keek me aan met een enthousiaste begeleider.

Een andere droom was het logeren in een vakantiehuisje. Anderhalf jaar geleden werd er voor hem een crisisplek gerealiseerd waarbij er maandenlang gebruik is gemaakt van vakantiehuisjes omdat er geen andere optie was. Voorlopig heeft hij geen behoefte meer aan vakantiehuisjes.

Andere dromen zijn wat ingewikkelder.

Mijn schoonouders dromen van een woning buiten de drukke stad waar ze nu wonen en waar ze veel overlast ervaren van toeristen en studenten. Het liefst een kangaroowoning in onze regio met een goede thuiszorgorganisatie rond de gecompliceerde zorg voor mijn zwager., waarbij hij op een waardige manier kan leven. Niet de makkelijkste keuze maar wel één die ik zo goed kan begrijpen.

Mijn man droomt over het wonen in Frankrijk waar hij samen met zijn ouders een heel mooi huis heeft. In het begin kon ik niet met hem mee dromen. Ik zag honderden leeuwen en beren op de weg waarvan de meest voor de hand liggende wel zijn eigen gezondheid is. Maar aangezien hij dat allemaal zelf ook wel weet droom ik nu gewoon mee. Tenslotte is het heerlijk om te dromen.

Nu heb ik mijn eigen dromen geënt op de dromen van mijn schoonouders en die van mijn man. Dit omdat mijn grootste droom, een goede woonplek voor mijn jongste zoon al is uitgekomen en ik dus ruimte over heb om met hen mee te dromen. Misschien kunnen we Frankrijk een beetje hierheen halen door een kangaroowoning te vinden met een mooie tuin en voor mijn man een huis met ruimte om kippen te houden en bijen. Op internet zoek ik enthousiast de hele regio af en zie van alles voorbij komen. Oude vervallen boerderijtjes, hele mooie villa’s en huizen met een ruime garage waar ook wat van te maken zou zijn. Met mijn schoonvader fantaseerde ik gezellig de meest wilde scenario’s over die boerderijtjes, waar je minstens een jeep nodig hebt om er te komen waar we met z’n allen zouden kunnen wonen en ’s nachts lijkt mijn eigen hoofd soms op een achtbaan waarbij ik de meest rare dromen bij elkaar droom. Dat ik mensen moet verzorgen op eilandjes in de Reeuwijkse plassen waar ik dan eerst naar toe moet roeien met een bootje.

Misschien komt dat ook wel omdat ook mijn broer gaat verhuizen wat ook spannend is. Al is het binnen het grote terrein waar hij woont. Het wordt ook wel tijd want de woning waar hij nu verblijft is heel erg gedateerd. Nu krijgt hij een kamer met een eigen douche en toilet wat toch meer van deze tijd is. Maar mijn moeder droomt ’s nachts dus vrolijk met mij mee dat we allemaal bij elkaar in de buurt gaan wonen. Multifunctioneel, we kunnen dan allemaal voor elkaar zorgen. Een soort wooncommunie uit de jaren ’60.

En stilletjes droom ik nog wat meer. Dat in de toekomst mijn man en zijn ouders regelmatig naar Frankrijk kunnen en dat ik dan een oogje hou op mijn zwager met een goede thuiszorg eromheen geregeld zodat ze onbezorgd weg kunnen. Zelf wil ik graag elke week naar mijn zoon. Net zoals mijn ouders elke week naar mijn broer gaan. Apart eigenlijk hoe sommige patronen zich herhalen en hoe snel iets een bepaalde manier van leven wordt want jaren geleden heb ikzelf ook fijne vakanties doorgebracht in Frankrijk. Onderstaande foto’s kreeg ik pas toegestuurd door mijn schoonvader die zijn archief aan het ordenen was. Ook mijn zoon denkt met veel plezier aan deze vakanties terug.

Bijna zeven jaar, met de stoomtrein mee… alweer ruim tien jaar geleden.

4 gedachten over “Dromen…

    • 27 augustus 2020 om 18:38
      Permalink

      Ja, heerlijk hè? We hebben ze nodig. Droomde ook nog even weg bij het zien van de foto’s van de stoomtrein.

      • 31 augustus 2020 om 16:22
        Permalink

        Wat een mooi gedachten verhaal weer Anneke!
        Wat moeten we zonder dromen!
        Ik geniet van je stukjes
        En ontroerende foto’s ♥️

Geef een reactie