Stap voor stap

Een paar weken geleden was ik al vroeg op pad richting Elburg. Er was een evaluatiegesprek ingepland en aangezien één van de begeleiders dat na zijn slaapdienst wilde doen hadden we om 10:00 afgesproken. De avond tevoren had ik via de app gevraagd of de begeleider die bij mijn zoon op de groep stond mijn zoon wilde herinneren aan het gesprek. Het zou fijn zijn als hij erbij kon zijn.

Keurig om 10:00 arriveerde ik. Mijn zoon zat beneden televisie te kijken. Een film film over Godzilla op Netflix. Niet de versie die we op dvd hebben maar een wat recentere. Hij had zich er op verheugd om samen met mij deze film te kijken en werd boos toen hij hoorde dat we een gesprek zouden hebben. De begeleider was vergeten hem eraan te herinneren. ‘Niet zo mopperen hoor,’ probeerde ik hem op een luchtige toon af te leiden. Maar boos sloeg hij met de afstandsbediening op tafel zodat ik geschrokken stil viel. ‘Ik ga me niet weer aan jullie plannen aanpassen, hadden ze me maar moeten vertellen dat we een gesprek hadden!’ Mijn luchtige tactiek werkte dus niet en dat had ik eigenlijk wel kunnen weten.

‘We vinden vast wel een oplossing,’ reageerde de begeleider met wie we het gesprek zouden hebben rustig. En na de belofte dat we na het gesprek alsnog de film konden kijken keerde de rust uiteindelijk weer. Mijn zoon nam een poosje serieus deel aan het gesprek en mocht hierin zelf zijn grenzen aangeven en ging tussendoor weer even wat voor zichzelf doen. Later kwam hij nog even kijken hoever we al waren en sloten we samen de ochtend rustig af met de film.

Hoe anders verliep de afgelopen week. Op de app werd gevraagd wanneer ik wilde langskomen omdat ze op dinsdag naar Het Belevingsbos wilden gaan. Wat mooi uitkwam omdat we de volgende dag vrijblijvend een kijkje zouden nemen bij een dagbesteding in een dorp vlakbij Elburg. Het was een fijne dag geweest hoorde ik de volgende dag van mijn zoon. Het had geregend dus de paden waren modderig en glad en de bruggetjes smal en zonder leuning. Maar wat een overwinningen weer voor mijn zoon, die thuis al bang was voor een verzakte tegel en gaten in de tuin. Hij lachte stoer toen de begeleidster vertelde dat ze hem expres voorop had laten lopen om uit te proberen of de bruggetjes en de modderige paden wel begaanbaar waren. Ook toen bleek dat ikzelf de tijd verkeerd had begrepen en dacht dat we om 15:30 hadden afgesproken, wat 14:30 bleek te zijn reageerde hij heel rustig, knap hoor. We waren juist op tijd terug van onze wandeling naar het winkelcentrum voor een late lunch. Ook dit had ik van te voren gevraagd op de app omdat zo’n kennismaking met een nieuwe dagbesteding best wat vraagt van hem. ‘Ik vind het zo fijn dat je er bent,’ zei hij enthousiast. ‘Ik ook lieverd,’ ik sloeg even mijn arm om zijn schouders. ‘Je bent ook zo relaxt ondanks onze afspraak straks.’ Hij knikte, ‘gisteren niet hoor, toen vond ik Het Belevingsbos zo spannend.’ Ik vroeg niet naar de details, kon me wel voorstellen hoe het was geweest voor hem. Het scheelde ook zoveel dat hij nu goed voorbereid was. Gelukkig was de begeleidster beter bij de tijd dan ik en reden we toch nog op tijd weg. Hij kreeg extra veel praatjes toen we in de auto reden en net als bijna iedere zeventienjarige natuurlijk veel beter wist hoe hij de auto zou besturen dan zijn moeder. Zo heerlijk die opmerkingen.

Een paar begeleiders waren in de week ervoor al bij de dagbesteding geweest om te kijken voor de mogelijkheden ook een paar andere jongeren. Vandaag was er dus alle tijd om met mijn zoon te praten en rustig rond te kijken. Er werd aangegeven dat hij zelf aan mocht geven wanneer hij genoeg had gehoord en gezien. Ender zijn pop werd voorgesteld, het geeft hem altijd veel rust als Ender zo duidelijke geaccepteerd wordt. Uit ervaring weet ik dat Ender veel minder nadrukkelijk aanwezig is als mijn zoon zich ergens helemaal veilig voelt. Verder deed hij toch ook actief mee met het gesprek ondanks de Switch in zijn handen en Ender in de buiging van zijn arm en keek vooraf in elk hoekje van de ruimte. Een serieus gesprek werd er gevoerd over de tomatenplanten in de kas die, in plaats van omhoog, naar opzij waren gegroeid. Uiteindelijk kwamen mijn zoon en de begeleider van de dagbesteding tot de conclusie dat men had moeten ‘dieven’ en hij vertelde over zijn eigen zonnebloemen en tomaten. Bij de rondleiding borg hij het zijn spel uit zichzelf op en heel zijn aandacht ging naar het gebouw. Elk hoekje werd opnieuw aandachtig bekeken met speciale aandacht voor de keuken als kieskeurige eter die hij is. We keken elkaar even aan, op die momenten merk hoe hij de filter mist die wij wel hebben en hij open staat voor de kleinste details. Geen wonder dat hij soms zo moe kan zijn.

Buiten werd van alles verteld over de dieren. Voorzichtig zocht hij contact met de Alpaca’s en de kippen.

Na al deze nieuwe kennismakingen was het na een uurtje genoeg voor mijn zoon en wilde hij wel weer naar huis. De kennismaking was positief verlopen en hij ziet deze dagbesteding wel zitten. Er moeten nog wat technische details geregeld worden maar deze kennismaking was erg positief.

8 gedachten over “Stap voor stap

  • 20 oktober 2020 om 07:55
    Permalink

    Wat ontzettend leuk weer om te lezen en zo op de hoogte te blijven van hoe het met jullie gaat!

      • 20 oktober 2020 om 20:19
        Permalink

        Wat heb je weer een mooi stuk geschreven Anneke! En wat fijn voor Ismael dat hij dagbesteding gaat krijgen op zo’n mooie plek! Hartelijke groet, Alinda

        • 20 oktober 2020 om 23:53
          Permalink

          Dank je wel Alinda. Ja, het is daar echt mooi hè, zoveel ruimte en rust. Hartelijke groet terug…

  • 11 november 2020 om 16:55
    Permalink

    Wat geweldig om te lezen dat hij deze stap kan maken wat heeft hij in Elburg een fijne veilige plek gevonden .

    Wilma

Geef een reactie