CORONA!

Door gastauteur Cockie Rietveld

Onderstaande tekst van Cockie Rietveld wordt gepubliceerd in de brief van de clientenraad. Aanstaande woensdag is er een grote versoepeling t.a.v de bezoekregeling. Ik heb haar toestemming om haar prachtige brief, waar ik stil van ben geworden, te plaatsen op deze website. Cockie, dank je wel, je brief spreekt verder voor zichzelf.

Beste lezer,

Er is mij gevraagd mijn werkervaring ten tijde van het Coronavirus voor u aan het papier toe te vertrouwen. Na dit verzoek was het even zoeken hoe ik mijn kijk hierop zou gaan weergeven want zou u echt willen weten dat:

*ik nog nooit zoveel angst in ogen van bewoners heb gezien

*conditioneel het innemen van 1 tabletje al bijna onmogelijk was

*het gevoel hebben thuis het mondkapje nog te dragen

*eenzaamheid en onzekerheid dagelijks voelbaar was

*de tijd ons inhaalde ondanks alle inspanningen

*de ontstane kwetsbaarheid van bewoners in korte tijd heel confronterend was

*het steeds weer wisselen van isolatiekleding vele,vele malen per dienst plaatsvond

*de machteloosheid bij bewoner, personeel en familie niet te beschrijven is

*de invloed van het virus in mijn geheugen gegrift staat

Beste lezer, het was verontrustend, onvoorspelbaar en zeer verdrietig. Ik heb besloten om bovenstaande niet verder te beschrijven……….U heeft het al moeilijk genoeg.

Dat ene woord…………………………….
Een onbekend woord…………………..opeens was het er. Niet eerder was er iemand mee geconfronteerd…………………….
Dat dit ene woord zo’n grote impact op ons allemaal zou hebben had niemand voor mogelijk gehouden. Een nieuw woord is toegevoegd aan onze woordenschat.

CORONA

Hoe krachtig dit onbekende virus is hebben we helaas ook in De Hanepraij van dichtbij ondervonden…………………

Het personeel was verborgen achter isolatieschorten, handschoenen, mondkapjes en beschermbrillen. Kamerdeuren werden gesloten van bewoners die besmet waren. Het gevoel van iemand opsluiten in hun appartement voelde niet goed maar schakelde ik over op het verstandelijk beredeneren wist ik dat dit noodzakelijk was om het virus niet de ruimte te geven zich verder te verspreiden. Bij de gesloten deuren stonden alle benodigdheden zodat alle voorzorgsmaatregelen uiterst secuur konden worden uitgevoerd. Ondanks dat namen de besmettingen toe, meer kamerdeuren moesten gesloten worden………………….vreselijk.
Het gevoel van opsluiten werd versterkt want de afdeling ‘ging op slot’, met andere woorden, de deur van de afdeling ging ook echt dicht. Bewoners moesten in hun kamers blijven, bezoek was niet meer toegestaan. Wat een verschrikkelijke situatie.

Bestellingen,maaltijden en post werden voor de deur van de afdeling bezorgd. Niemand anders dan het zorgend personeel kwam die deur door ( schone ingang ) tenzij het echt nodig was ( denk bijvoorbeeld aan de arts ).
Wilden we de afdeling verlaten (pauze/einde dienst ) moesten we achteraan via het trapportaal naar beneden. Op de begane grond stonden diverse speciale afvalbakken klaar waar onze bescherm materialen apart van elkaar in gedeponeerd moesten worden. Handschoenen en schort in plastic zakje en dichtgeknoopt in zwarte zak. Mondkapjes in aparte bak en beschermbril in de andere. Alles op een vaste volgorde en zelfs voor het desinfecteren waren speciale regels. Facilitair ook een enorme inspanning om alles soepel te laten verlopen, denk aan het vervangen van de zakken, legen van de speciale boxen, afvoer van besmet afval via speciale container………………….Via de nooduitgang bij het fietsenhok naar buiten en o wat was het heerlijk om even bevrijd te zijn van die warme isolatie en in de buitenlucht de frisse wind te voelen. Hierna via de dienstingang, weer tweemaal handen ontsmetten en terug naar boven om bijvoorbeeld op het Tussendek even pauze te houden.

Een nieuwe ervaring was geboren……

Maar………………….we gingen door met de toegenomen intensieve zorgverlening. Extra controles van de vitale functies, alle bewoners nog meer in de gaten houden ivm mogelijk hoesten, koorts ect. Dagelijks werd gevraagd of deze klachten speelden, zo ja werd er meteen getest en werd totdat de uitslag bekend was de bewoner in quarantaine gehouden.

Het gevoel van machteloosheid nam toe want hoe er ook rekening gehouden werd met alle richtlijnen, Corona bleek een krachtige tegenstander!

De mentale ondersteuning naar de bewoners nam een steeds grotere rol in. De dagen werden langer, stiller en saaier. Alles zag er in korte tijd opeens zo anders uit, dat vroeg om extra aandacht, uitleg en begeleiding. Geen bezoek en activiteiten maar wel een toename van grote onzekerheid…………bang om ook besmet te raken. Ook sterke stabiele bewoners raakten besmet en werden ziek, heel erg ziek.Een lichtpunt in deze zorgelijke periode was de toestemming die familie kreeg hun ernstig zieke familielid te mogen bezoeken en begeleiden in de terminale fase. Dankbaar dat deze keuze is gemaakt. Ik weet dat dit in Nederland niet overal zo was geregeld.

Ik vind de verpleeghuiswereld een prachtige wereld om in te werken. Echter,deze Corona periode was heel confronterend. Het besef dat er bewoners zijn overleden die zonder dit virus nog bij ons zouden wonen is de harde realiteit.

Het klinkt misschien raar maar vond deze periode, waarbij ik van harte hoop dat dit zich niet herhaalt, ook heel leerzaam.
Bovendien was het zo mooi te merken hoe ‘de buitenwereld’ op afstand meeleefde. Er werden vele kaarten ( ook door onbekenden ) bloemen, lekkernijen ect geschonken waardoor de bewoners even een positief verzetje kregen wat zeer welkom was. De parkeerplaats werd kleurrijker door de tekeningen en teksten, echt hartverwarmend. En toen was daar de hoogwerker……………wat een geweldig initiatief van collega’s. Wat zijn er toen een hoop tranen gevloeid bij de ontmoeting tussen bewoner en familie op grote hoogte. Eindelijk, eindelijk een moment om face to face te kunnen praten en elkaar weer eens echt in de ogen te kunnen kijken.

Er kwam een aanpassing op het terras bij het restaurant en op de beganegrond een bezoek-unit. Hierdoor kwam er een klein beetje ruimte in de mogelijkheid elkaar te ontmoeten en dat gaf moed. Het liet zien dat alle inspanningen van echt iedereen voor nieuwe mogelijkheden zorgden.

Ik heb grote bewondering voor de bewoners op de afdeling. Samen met hen hebben we de krachten gebundeld om er tussen alle zorgen door, toch iets van te maken en de moed erin te houden. Bewoners hebben zich sterk, nuchter, verdrietig, gelaten, soms opstandig maar ook energiek opgesteld om dit met elkaar te doorstaan.
Er is in de afgelopen periode een bijzondere sfeerontstaan. Ik denk dan aan het woord verbondenheid. Verbondenheid met de bewoners en collega’s.
Corona, het was een geheel nieuwe situatie waarin we terecht kwamen…………..

Collega’s………….wat zijn ze toch belangrijk, samen staan we sterk, altijd maar nu leek het extra merkbaar omdat we met elkaar te maken kregen meteen heel heftige periode. Er werden gevoelens en ervaringen met elkaar gedeeld want dit was wel heel veel wat een plek moest krijgen en om de zorg in al zijn facetten zo in te vullen.

Voor de familieleden was het ook een emotionele zware en onzekere tijd. Hoe moeilijk is het om niet bij je vrouw, echtgenoot, dochter, oma, tante en ga zomaar door op bezoek te mogen komen. Dit was nauwelijks op te brengen. Iedere dag was er èèn teveel. Onzekerheid nam toe want dat ene telefoontje zou ook bij hen kunnen komen. Het gebruik maken van de digitale mogelijkheden zoals facetimen en skypen zorgde dat de afstand tussen bewoner en familie voor een moment een gevoel van ‘dichtbij elkaar’ gaf. Ik kan me zo voorstellen dat na het beëindigen van zo’n gesprek de afstand dubbel zwaar voelbaar was……………..Er was veel telefoonverkeer tussen familie en zorgend personeel, men wilde zo graag naar de afdeling, wetende dat dit nu niet mogelijk was maar het gemis werd groter en groter…………………………..onmacht en frustratie was voelbaar en zo ontzettend goed te begrijpen. Geduld werd enorm op de proef gesteld, niet alleen bij de familie maar ook bij bewoners en personeel.

Zo ontzettend knap dat zowel bewoners als familie een manier hebben gevonden om dit te doorstaan want het duurde lang, heel lang voordat De Hanepraij coronavrij was. Dit hebben we bereikt met elkaar, met bewoners,familie en alle collega’s.

Nadat bezoek gedoseerd was toegestaan zijn we steeds een stapje dichterbij gekomen waarbij familie en bewoner zonder grote tijdsdruk weer echt contact met elkaar kunnen hebben………………eindelijk!!

Vanaf woensdag 1 juli gaan we deze fase samen ervaren. Het zal fijn zijn elkaar weer te ontmoeten maar het wordt ook een spannende tijd………………..

Ik heb nog een klein verzoek aan u, zullen we afspreken alert te blijven met elkaar……….het is echt nodig………………………

Verbondenheid, verdriet, machteloosheid, angst en grote onzekerheid…………………..allemaal veroorzaakt door dat ene woord…………………………………

Geef een reactie