Kappersperikelen

Onze zoon heeft prachtige krullen en daar boft hij mee. Het wassen van zijn haren en een bezoek aan de kapper behoren echter duidelijk niet tot zijn favoriete activiteiten. Maar aangezien je er af en toe niet onderuit komt aan de begeleiding gevraagd of ze een fijne kapper wisten in Elburg. Uiteindelijk werd het kapper Martin. Aan de begeleiding van te voren gevraagd of ze hier Ismaël op voor wilden bereiden en hem de ochtend zelf wilden herinneren aan het wassen van zijn haren. Eigenlijk zag ik een klein beetje tegen de onderneming op. Maar het weer werkte mee en af en toe moet je even doorzetten.

Met een schone bos krullen is hij beneden in de algemene huiskamer met zijn K’nex aan het bouwen als ik arriveer. ‘Wat leuk,’ reageer ik enthousiast. De begeleidster vertelde dat hij veel in de huiskamer zit de laatste tijd en ook zo kan genieten van het knutselen voor de kerst.

Werkjes waarbij je een goede fijne motoriek nodig hebt zijn moeilijk en leveren soms veel spanning op. Maar als je een aandeel levert in het sprokkelen van takjes kun je daarna rustig aan tafel meegenieten van de sfeer…
Er is bewust gekozen voor het zelf maken van de kerstversieringen.
Als je moeder een opleiding volgt als vrijwillige molenaar hoort er toch minstens een zelfgemaakte kerstmolen in huis te zijn…

Ondanks dit gezellige begin had mijn zoon niet zoveel zin om naar de kapper gegaan. Hij had slecht geslapen en wilde het liever uitstellen. Normaal gesproken ontwijk ik graag dit soort confrontaties, maar nu was mijn teleurstelling groot en liet ik duidelijk merken hoe jammer ik het vond. En of het nu door die duidelijkheid kwam. Of door de argumenten dat het lastig was om het allemaal naar een andere datum te verplaatsen, gezien mijn drukke werkrooster en het drukke rooster van de kapper zo rond de feestdagen… Ik weet het niet, maar uiteindelijk wilde hij zelfs een half uur voor de afgesproken tijd naar de binnenstad van Elburg wandelen. Misschien, bedacht hij, zouden we dan nog tijd hebben om in de winkels te kijken naar een zeilbootje. Een langgekoesterde wens van hem.

We hadden echt een hele leuk middag. Samen genoten we van het heldere zonnige weer. Het winkelstraatje in Elburg is erg leuk. Onderweg vertelde hij dat hij zo graag een keer de oude vestingtoren van Elburg wilde bekijken en we maakten plannen hiervoor voor een ander moment. Nu zouden we onze energie besteden aan het winkelen en de kapper. We genoten van de kerstsfeer in de oude winkeltjes met allerlei curiosa, maar geen zeilbootje te vinden. ‘Dan moet je in het voorjaar terugkomen,’ adviseerde een vriendelijke verkoopster. ‘Dan richten we ons weer op de zeilbootjes.’ Uiteindelijk koos hij dus maar voor een Buurman pop met een kerstmutsje en sjaal.

‘Kijk nu eens,’ lachte ik, toen we vlak bij de kapper waren. Daartegenover in de etalage van de vvv zag ik kleine zeilbootjes staan. ‘O,’ straalde mijn zoon. ‘Daar zijn ze! Zullen we er na de kapper nog even gaan kijken?’ stelde ik voor. Hij knikte en was er zijn spanning voor de kapper bijna door vergeten, vrolijk stapte hij de leuke kapperszaak in.

Met zijn onafscheidelijke Minecraft knuffel in zijn ene hand en zijn nieuwe Buurman pop in zijn andere hand (of welke ander knuffel dan ook)valt deze 16 jarige vaak toch wel op maar de ontvangst was erg warm en gezellig. Alsof we al jaren vaste klant zijn begon één van de kappers een gesprek over de Buurman pop en over zijn, naar eigen zeggen, beperkte klustalent. Waarbij mij zoon tot mijn verrassing enthousiast vertelde over de keer dat hij dacht dat zijn tv kapot was maar de stekker er niet in bleek te zitten. Het ijs was gelijk verbroken en rustig ging hij, met zijn poppen en Ipad, aan tafel zitten wachten op zijn beurt. Hij reageerde zelf heel relaxt toen een hele jonge klant ongevraagd de Buurman pop van tafel pakte en deze aan zijn opa liet zien. Geweldig!

Het grappige is dat deze kapsalon eigenlijk een soort sociale functie heeft in de buurt en dat mensen ook gewoon binnen kunnen vallen voor een praatje en een kopje koffie. Hierdoor is de sfeer gezellig maar ook wat ‘rommelig.’ Je zou zeggen dat dit niets is voor iemand met autisme maar dat bleek dus juist heel goed te werken.

Voordat we daadwerkelijk de vvv in konden duiken werd er naar ons geroepen, een van de begeleiders riep naar ons vanuit zijn auto en complimenteerde hem met zijn korte koppie. ‘Kijk,’ zei hij, ‘dit zijn mijn kinderen.’ Buurman oogstte weer bewonderende blikken.

Na even snuffelen in het winkeltje van de vvv werd mijn zoon de trotse eigenaar van een klein zeilbootje en trakteerde ik mezelf op een klein kookboekje met streekgerechten. Ik vond dat we dat wel verdient hadden. ‘Ik ben nu wel moe,’ gaf mijn zoon aan. ‘Maar ik wil wel graag lopend terug en niet met de bus.’

‘Wat fijn dat het zo goed ging,’ reageerde de begeleidster later, ‘kijk, het is natuurlijk ook mogelijk om een thuiskapper te regelen maar dit heeft zoveel meerwaarde.’ Met een kopje thee spraken we op de groep de middag nog na. Mijn zoon lag relaxt op de bank nog na te genieten. Ineens veer ik verschrikt op. ‘Ik ben de Methylfenidaat helemaal vergeten,’ ik kijk op de klok. 16:00 en hij had het om 15:00 moeten hebben. ‘Hij was zo rustig dat ik er helemaal niet meer aan dacht.’ Mijn zoon kijkt op en lacht. ‘Je bent ook wel een beetje verstrooid hè?’

Later als ik weg ga vertel ik hem hoe trots ik op hem ben. ‘Ik ook op jou,’ geeft hij terug met een dikke knuffel.

Voor ons was het een middag met een gouden randje…

Deze mooie, sfeervolle foto kreeg ik van Wim Ruigrok. Voor het blad Ons Amsterdam fotografeerde hij de, toenmalige, internationaal beroemde kapper Pasquale. Een collega fotograaf van Wim was ook aanwezig om voor Trouw foto’s te maken. Wim vertelde dat hij helemaal kan navoelen hoe het is om door een echte kapper behandeld te worden. Bedankt Wim, voor deze unieke foto. Ik vraag me af hoe Pasquale dacht over elektrisch scheren?

12 gedachten over “Kappersperikelen

  • 13 december 2019 om 19:36
    Permalink

    Ha Anneke , wat geniet ik van je prachtige verhalen en je schrijfstijl , nu weer dit prachtige verhaal over je mooie zoon.

    • 14 december 2019 om 10:19
      Permalink

      Hoi Esther, dank je wel. Ben erg blij dat het me lukt om te laten zien wat een mooi mens mijn zoon is, dwars door de zorgen heen, die het autisme met zich meebrengt. Eén van de begeleiders vertelde een keer dat we vroeger, ondanks de problemen toch een veilige basis konden geven, waarop ze nu verder kunnen bouwen als begeleiding. Dat is echt ook mede te danken aan mijn man als bonusvader en aan mijn ouders die altijd klaar stonden om bij te springen, op te passen en een luisterend oor te bieden.

      Qua schrijfstijl ben ik zelf wel heel kritisch hoor. Net ook weer wat puntjes op de i gezet wat betreft komma’s e.d. Je ziet dat zelf, als je het net geschreven hebt, vaak niet direct.

  • 14 december 2019 om 10:48
    Permalink

    Lieve Anneke,, ik heb met ontroering je verhaal ( en je eerdere verhalen) gelezen! Wat prachtig geschreven, ik werd helemaal meegenomen in je gevoel en emotie! Wat ben jij een ‘kanjer’ van een moeder! Lief en zo betrokken ( dat geldt trouwens ook voor Jeroen), Ismael boft met zoveel liefde om zich heen!

    • 14 december 2019 om 13:34
      Permalink

      Het lukt nu ook om foto’s in de reacties te plaatsen. Met dank aan Jeroen.

  • 14 december 2019 om 18:07
    Permalink

    Wat een super leuk stukje An ik heb meegenoten van de fijne dag die je met je Ismael hebt gehad.
    Ik hoop dat ik nog veel van deze stukjes van je mag lezen

    • 15 december 2019 om 10:38
      Permalink

      Dank je wel Wilma. Wat leuk om je reactie te lezen. Er staan al wat oudere stukjes op de website die je via het menu kunt lezen als je tijd en zin hebt. Of via de tag autisme.

      Weet je nog dat je vroeger op zijn verjaardag ben geweest toen we allebei nog in de Riethoek werkten? Toen was het zo’n klein ventje met ook al een enorme krullebol 🙂 Wat gaat de tijd toch hard met kinderen.

  • 24 december 2019 om 14:21
    Permalink

    Hallo Anneke,
    Van Wim kreeg ik de tip. om je blog te lezen .
    Dathedat ik langgeleden ook al eens gedaan en was er heel enthousiast over ,net als nu. Ik ben niet zo handig met het gebruik van zulke mogelijkheden .
    Elburg is inderdaad een prachtig stadje .
    Wat een zegen dat Ismael daar uiteindelijk op de goede plek is gekomen. Jullie zorg en geduld wordt zo ook dubbel en dwars beloond.
    Jouw verhalen moeten m. i. in grote oplage gelezen kunnen worden ook door ouders , die zulk soort situaties meemaken , als een eigentijds hoopvol kerstverhaal.🌲
    Groet, Stineke

    • 4 januari 2020 om 18:23
      Permalink

      Hallo Stineke

      Dank je wel voor je reactie, wat leuk om te lezen. Het gaat je goed af hoor om een reactie te plaatsen 🙂 We zijn ook zo blij met deze plek voor Ismaël.
      Vanuit de oude dagbesteding van Ismaël heb ik al de vraag gekregen of ze een link van mijn blog op hun Facebooksite mogen plaatsen. Erg leuk natuurlijk. Het zou inderdaad mooi zijn als andere ouders er steun aan hebben of iets in herkennen.
      Hartelijke groet,
      Anneke

  • 17 januari 2020 om 16:23
    Permalink

    Het lijkt alsof Anneke aan haar winterslaap begonnen is. Niets is minder waar en dat komt niet doordat de winter maar niet begint te winteren. Drukdrukdruk met ongezellige besognes.
    Dus ook nog even de tentoonstelling in Amsterdam van Velasques en Rembrandt bezoeken zit er ook niet in. Niet helemaal verschrikkelijk, want de tentoonstelling bezoeken is verschrikkelijker, ook daar drukdrukdruk, alsof je in de Kalverstraat loopt. Meer naar achterhoofden kijken dan naar de schilderijen.
    aar bij de andere zalen daarentegen: een zalige rust. Je kunt onbekommerd wel een uur naar molens kijken!

    • 19 januari 2020 om 17:47
      Permalink

      Hoi Wim

      Ben inderdaad wel even toe aan een winterslaap. Veel van mijn energie gaat naar mijn werk en momenteel weinig naar de molens. Maar dat komt wel weer en het lijkt me erg leuk om een keertje te schrijven over molens als onderwerp in schilderskunst.

      Misschien een keer een dagje Amsterdam plannen en dan o.a. op molentocht in de schilderskunst?

Geef een reactie