Zorgplan

Vrijdagavond voor het slapen gaan het zorgplan voor mijn zoon gelezen. Eigenlijk geen verstandig moment om dat te doen. Want ook al weet je al wat er in beschreven staat, toch lijkt het, zwart op wit, harder binnen te komen.

Verder had ik in de afgelopen weken de leerplichtambtenaar aan de telefoon. Ergens in het verleden had ik te horen gekregen dat onze zoon vrijstelling had gekregen, maar dat was dus nooit gebeurt. Dit leverde ook behoorlijk wat stress op. Gelukkig pakt onze casemanager van het sociaal team en van de zorgorganisatie waar hij nu woont dit nu op. Deze rustige, resolute leidinggevende, die absoluut niet houdt van titels als manager ed. straalt altijd veel rust uit.

Waarom blijft het negatieve altijd meer hangen dan het positieve? De woorden die nu telkens oplichten in mijn gedachten zijn ‘gameverslaving, eetproblematiek, gebrek aan zelfzorg, beweging en sociale contacten. Nieuw is het ook niet. Ik denk dat het komt omdat ik het in het dagelijks leven naar de achtergrond schuif en me liever concentreer op praktische zaken. Zoals het schilderen en inrichten van zijn kamer. Heerlijk concreet en vooral erg overzichtelijk, met een begin en een einde.

Gamen en autisme. De gamewereld is heerlijk voorspelbaar met overzichtelijke regels. Heel anders dan de werkelijke wereld met al zijn complexe geschreven en ongeschreven regels. Iedereen rondom mijn zoon begrijpt dat, ik ook. Nu overzien denk ik veel pubers de wereld om hen heen niet helemaal en zullen ook ouders van een ‘gemiddelde,’ puber (als deze bestaat) met moeite hun zoon of dochter van de gameconsole weg kunnen branden. Maar over het algemeen sparren zij ook met hun vrienden/ vriendinnen en gaan ze naar school. Als dat niet zo is hebben ook deze jongeren w.s. een probleem.

Maar toch heb ik het gevoel dat ik meer had moeten investeren en voel ik me schuldig omdat ik het thuis liet gaan. Even een relatieve vorm van rust als hij in zijn eigen wereldje zat. De grootste valkuil die je maar kunt hebben als ouders want je kind (en jijzelf dus ook) krijgt het hoe dan ook driedubbel terug in slecht slapen, chronische vermoeidheid, onrust, schreeuwen en slecht eten. Een neerwaartse spiraal die moeilijk te doorbreken is. Zowel onze zoon als wijzelf hadden daar de energie niet meer voor.

Iets anders waar ik over na lag te denken vannacht was de bijwerking van medicatie. Onze zoon ging tijdens zijn periode op het medisch kleuterdagverblijf van de peutergroep, in deeltijd naar de kleuterklas. Hij brak daar letterlijk de boel af. In nauw overleg met de psychiater en het dagverblijf ben ik toen gestart met ritalin. Het was of dat, of hij kon niet naar school… Over die beslissing heb ik nachten wakker gelegen. Het stond me zo tegen om die rommel te geven aan een kleuter van net vier jaar.

En toen begonnen de eetproblemen…

Hij was altijd al een kieskeurige eter en had een uitgesproken voorkeur voor zuur en mosterd. Het was af en toe wel grappig om de gezichten te zien in de cafetaria’s als mijn zoon mosterd bij zijn patat bestelde in plaats van mayo of ketchup.

Die fase is overgegaan maar het eenzijdige eten bleef. De hapjes gekookte groentes die naar binnen gingen waren op één hand te tellen en dus probeerden we te variëren met broodjes hamburger, rundervink, knakworst, vegetarische varianten en omelet. Gelukkig is hij altijd gek geweest op tomaat, komkommer, sla en wat fruit. En dat aangevuld met multivitamine waarbij ik het voorschrift, dat het geen vervanger is voor gezonde en gevarieerde voeding, uit wanhoop maar negeerde.

Rond een uur of acht ’s avonds raakte de ritalin uitgewerkt en met de risperdal die hij later ook kreeg nam zijn eetlust in de avond weer toe. Rond die tijd ging ik met een dienblad met lekkers bij hem zitten en smokkelde met de koekjes en chips ook wat substantiëlere voedingsmiddelen mee. Broodjes met wat gezonder beleg met augurk voor de zure smaak. Kwark voor de eiwitten, al was het dan ook met suikers. En probeerde ik hem te motiveren voor pompoen als hij in zijn favoriete game Minecraft pompoenen verbouwde. Dat laatste is overigens nooit gelukt. Als ik werkte nam mijn man, zijn bonusvader, deze rol over.

De zorgorganisatie gaat met een stappenplan aan de voeding werken en aan een goede dagbesteding en ik ben benieuwd hoe dat eruit gaat zien. Het is een kersverse woning en dat heeft als voordeel dat ze nog heel veel rond de jongens die er verblijven op kunnen bouwen. Aan de andere kant geeft dit ook een stukje onzekerheid. Die onzekerheid voel ikzelf en onze zoon voelt dat zeker weten nog meer dan ik. Ergens komt daar ook een stukje onrust vandaan wat hem een hoop energie kost. Hij wil zo graag de regie hebben over zijn eigen leven en beseft ook zo goed dat hem dat niet lukt. Alsof hij rondtast in een wereld die hij niet begrijpt en waarbij je aldoor moet vertrouwen op anderen om de weg te wijzen. Het is ook heftig wat hij de laatste maanden mee heeft gemaakt. Een crisisplek, maanden in een vakantiehuisje bivakkeren. Dank zij een heel goed team van begeleiders rondom hem is hij daar goed doorheen gekomen en is zijn zorgvraag nu zo goed in kaart gebracht.

In de vorige paraaf, over eigen regie, schrijf ik eigenlijk met een dubbele pet. In mijn werk kom ik ook regelmatig de worsteling van cliënten en mantelzorgers tegen, met aan de ene kant de behoefte aan eigen regie en aan de andere kant de zorgvraag en het onvermogen. Het blijft altijd een balans zoeken, in aan de ene kant het bieden van structuur en aan de andere kant het meeveren met de cliënt.

Dat wakker liggen komt dus wel goed. En wat zullen we trots zijn op de eerste kilo’s die erbij komen en op de eerste stappen naar een zinvolle dagbesteding.

4 gedachten over “Zorgplan

Geef een reactie